عضو تیم تخصصی کودک و نوجوان در انجمن ازدواج و خانواده کشور، درد دل کردن والدین با کودکان و نوجوانان را نوعی کودک آزاری هیجانی دانست و اظهار داشت: درد دل کردن والدین با کودکان و نوجوانان می تواند بچه ها را افسرده، پرخاشگر، عصبی، مضطرب و منزوی کند و آنها را به یک نوع از بلوغ زودرس برساند که متناسب با سن آنها نیست و در نهایت این بچه ها در بزرگسالی نیز نشانه های بسیار پررنگی از افسردگی و اضطراب را از خود نشان می دهند.
دکتر آسیه اناری در گفت و گو با ایسنا، درباره علت درد دل کردن برخی والدین با کودکان خود، اظهار نمود: برخی والدین تصور می کنند، کودکان دوست آنها بوده و می توانند درباره مسائل پیش آمده با آنها درد دل کنند. از طرف دیگر برخی والدین نیاز دارند درباره مسائل خود با فردی صحبت کنند اما دوست یا آشنا و حتی مشاور خوبی برای صحبت و درد دل کردن ندارند و بدین جهت با فرزندان خود درد دل می کنند.
وی افزود: برخی نیز به سبب مسائل و ناراحتی های پیش آمده در زندگی، تلاش می کنند با درد دل کردن و بیان مسائل، کودکان را نسبت به اتفاقات پیش آمده آگاه کنند و تصور می کنند فرزندشان آنقدر بزرگ شده که می تواند به حرف های آنها گوش دهد. متاسفانه این مفهوم که بچه خودرا باید دوست خود بدانیم در میان خانواده ها جا افتاده، حال آنکه تصوری بسیار لطمه زننده است و واقعیت این است که بچه های ما دوستان ما نیستند.
بگفته این روانشناس بالینی کودک و نوجوان، از آنجائیکه کودکان و نوجوانان می توانند تمام مسائل خودرا به والدین بگویند، والدین نیز به اشتباه تصور می کنند که آنها نیز می توانند درباره تمام مسائل رخ داده با فرزندان خود درد دل کنند و بدین جهت گاهی مشکلاتی را با بچه ها مطرح می کنند که هیچ ربطی به آنها ندارد و در این میان توجهی به توانایی های عاطفی و شناختی کودکان و نوجوانان برای شنیدن درد دل ها، ندارند.
این عضو هیئت رییسه انجمن روانشناسی بالینی کودک و نوجوان معتقد می باشد که به هیچ عنوان نظر و راهکاری که کودکان و نوجوانان بعد از شنیدن مسائل والدین ارائه می دهند درست نیست چونکه کودکان و نوجوانان درک درستی از شرایط موجود ندارند و بااینکه در جنبه هایی توانایی دارند اما هنوز به بلوغ عاطفی و عقلانی کاملی نرسیده اند و بدین جهت قضاوت آنها نیز مخدوش است.
«درد دل کردن» ممنوع
بیان مسائل و انتقال تجربیات به فرزندان چه تفاوتی با درد دل کردن دارد
وی در ادامه سخنان خود اشاره کرد: گاهی می توان درباره مساله و امور خانوادگی مثل تعویض خانه با کودکان و نوجوانان مشورت کرد اما این مشورت کردن مساله ای متفاوت از گرفتن راه حل است چونکه بچه ها باید در جریان امور عمومی مربوط به خانواده قرار گیرند اما آنها توانایی تصمیم گیری درباره مشکلات والدین و اظهار نظر و قضاوت درباره مسائل را ندارند.
اناری درد دل کردن والدین با فرزندان را کاملا اشتباه دانست و درباره تفاوت بیان تجربیات و درد دل کردن، اشاره کرد: ما می توانیم در وضعیت مقتضی درمورد خاطرات خود و مسائلی که آنها را حل کرده ایم و پشت سر گذاشته ایم بعنوان انتقال تجربیات با کودکان و نوجوانان صحبت نماییم اما این مساله متفاوت از درد دل کردن است. درد دل کردن به مفهوم بیان احساسات غم و منفی خود درباره یک مشکل است. درد دل کردن با بچه ها نوعی سو استفاده از آنها و کودک آزاری هیجانی است. روان این بچه ها آمادگی درک مشکلات ما را ندارد و گاهی ممکنست درک متفاوتی از واقعیت داشته باشند و به نوع دیگری متناسب با شناخت و توانایی خود مشکلات ما را ببیند.
عضو کمیته تخصصی روانشناسی بالینی کودک و نوجوان سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور، همین طور این را هم اظهار داشت که والدین با درد دل کردن با کودک خود، او را به صورتی از بلوغ زودرس گرفتار می کنند و مسئولیت تصمیم گیری برای شرایط به وجود آمده را در حالی به بچه خود محول می کنند که این مسئولیت بر عهده او نیست.
در حقیقت بگفته این روانشناس بااینکه می توان کودکان و نوجوانان را در جریان شرایط خانوادگی و اتفاقات خانواده قرار داد اما درد دل کردن با آنها برای گرفتن راه حل و یا قضاوت و حتی شنیدن ناراحتی ها و مشکلات والدین، کار درستی نیست.
بچه ها شنونده های خوب درد دل والدین
احساس گناه بچه ها در صورت عدم گوش دادن به درد دل والدین
عضو تیم تخصصی کودک و نوجوان در انجمن ازدواج و خانواده کشور، همین طور درباره واکنش کودکان و نوجوانان در مقابل درد دل کردن والدین با آنها، توضیح داد: بچه ها شنونده های خوبی برای درد دل والدین هستند چونکه دلشان برای پدر و مادر خود می سوزد. کودکان و نوجوانان در چنین شرایطی تصور می کنند، والدین آنها شخص نزدیکی برای گفت و گو و پناه بردن به او را ندارند و بدین جهت اگر به سخن و درد دل والدین گوش نکنند احساس گناه می کنند. آنها تصور می کنند والدینشان بی پناه اند و باید به درد دل آنها گوش دهند و در غیر این صورت عذاب وجدان می گیرند.
تغییر نگران کننده جایگاه والد و فرزندی با درد دل کردن والدین
این روانشناس کودک و نوجوان تحت عذاب وجدان قرار دادن کودکان برای شنیدن درد دل والدین را رفتار سمی والدین دانست و با اعلان اینکه با درد دل کردن با کودکان حریم بین والد و فرزند برداشته می شود، اشاره کرد: در چنین شرایطی بچه ها والدین را هم رده خودشان می بینند. به تعبیری جای والد و فرزند عوض می شود و این امر نگران کننده ترین اتفاقی است که می تواند بین والدین و بچه ها رخ دهد، چونکه اینطور کودک یا نوجوان تصور می کند در صورتیکه به درد دل والدین گوش نکند والدین لطمه می بینند. در این شرایط والدین را ضعیف و خودرا بی پناه حس می کند و در دنیای خارجی به دنبال شخص قدرتمندی برای پشتیبانی از خود می گردد چونکه والدین را مورد اعتماد نمی بیند.
بچه های ما مورد مناسبی برای شنیدن درد دل ما نیستند
اناری در انتهای سخنان خود به والدین سفارش کرد: فراموش نکنید که بچه های ما مورد مناسبی برای شنیدن درد دل ما نیستند. با بچه ها درد دل نکنید، برای درد دل کردن باید یک دوست، همفکر و یا یک روانشناس داشته باشید. مشکلات خانواده به بچه ها ارتباط دارد ولی در این راستا نباید با آنها درد دل کرد و یا از آنها راه حل های جدی برای مشکلات پیش آمده خواست و کودکان و نوجوانان را فقط می توان در جریان تصمیمات خانوادگی قرار داد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب