یک پژوهشگر حوزه رفاه و تأمین اجتماعی ضمن اشاره به پیش نیازهای سه جانبه گرایی اظهار داشت: صندوق های بیمه ای ذینفعانی دارند که باید حق آنها برای حضور در فرایندهای مدیریتی و گفت وگوهای اجتماعی به رسمیت شناخته شود. باید سازوکاری تعیین نماییم که ذینعفان با شرایط برابر وارد هیئت های تصمیم گیر شوند و انتخاب نمایندگان با سازوکار تشکیلاتی باشد.
به گزارش بازی اندروید به نقل از ایسنا، حمیدرضا هندی در پنل «حکمرانی در حوزه رفاه» همایش ملی «ایران ۱۴: رفاه و تأمین اجتماعی» که به همت موسسه عالی پژوهش تأمین اجتماعی برگزار شد به تبیین مبحث حکمرانی خوب در صندوق های بازنشستگی پراخت و به این پرسش پاسخ داد که آیا اعتراضات بازنشستگان و تداوم آنرا میتوان به مثابه شکست سه جانبه گرایی قلمداد کرد یا خیر؟.
وی ادامه داد: چالش اصلی که عمدتا در صندوق های بازنشستگی به وجود می آید چالشی است که از یک عرضه خدمت ساده آغاز می شود اظهار داشت: مدیران صندوق قدرت تصمیم گیری درباره سرمایه عده ای دیگری که کسورپردازان هستند را برعهده دارند و اگر در عرضه همین خدمت ساده قصوری مرتکب شوند می تواند آینده صندوق را از حیث حکمرمانی خوب گرفتار چالش کرده، زمینه بروز فساد شده و باعث ایجاد نارضایتی در میان ذینفعان شود. این امر در نهایت منجر به از دست رفتن کرامت انسانی ذینفعان خواهد شد که نمونه آنرا در اعتراضات اخیر بازنشستگان که با بحران های اقتصادی گره خورده، می بینیم.
این پژوهشگر حوزه رفاه و تأمین اجتماعی در ادامه با تاکید بر اهمیت طراحی حکمرانی مناسب در صندوق های بازنشستگی اظهار داشت: یک عامل مهم در طراحی حکمرانی خوب نقش ذینفعان در تصمیم گیری است. در بازار بورس یک نفر می تواند ۵۰ تا ۶۰ درصد سهام یک شرکت را بخرد و نقش تعیین کننده داشته باشد اما چنین نقشی را در صندوق ها نداریم و با انبوهی از ذینفعان مواجه بوده و فاقد سهامدار عمده در یک صندوق بازنشستگی هستیم. عامل دوم تعهدات آتی صندوق هاست. صندوق های بازنشستگی نهادهای بین نسلی هستند و اگر قرار باشد در آینده هم تعهداتشان را ایفا کنند نیاز دارند از مدیریت خوب ذیل حکمرانی خوب برخوردار باشد.
هندی اضافه کرد: ذینفعانی که ذیل صندوق های بازنشستگی قرار می گیرند عموما حق انتخابی ندارند و وقتی قرارداد کار می بندند به صورت الزامی باید بیمه پردازی کنند چونکه جزئی از قانون است. ازاین رو چون مشترکان، حق انتخابی ندارند اهمیت مدیریت صندوق برای صیانت از سرمایه آنها بسیار مهم می باشد.
وی به اهمیت سه جانبه گرایی در حکمرانی خوب در حوزه صندوق های بازنشستگی هم اشاره نمود و اظهار داشت: سه جانبه گرایی به مثابه ابزاری برای حکمرانی خوب مطرح است. یک پیشینه برای سه جانبه گرایی وجود دارد و آن این است که سه جانبه گرایی از بطن اعتراضات کارگران از اول می ۱۸۸۶ میلادی آغاز می شود و پس از جنگ جهانی دوم و در زمان کنفرانس صلح پاریس اوج می گیرد و با تاسیس آی. ال. او همزمان می شود.
این پژوهشگر حوزه رفاه و تأمین اجتماعی افزود: سه جانبه گرایی، سازوکاری برای حمایت اجتماعی از ذینفعان و مکانیزمی برای پیشگیری از تنش میان شرکای اجتماعی، حل تضاد منافع، حفظ کرامت های انسانی، برابری فرصت ها و ذینفع بودن در مدیریت صندوقی است که هرتصمیمی در آنجا گرفته شود مستقیم روی زندگی ذینفعان موثر است. ضمن این که صندوق ها را پاسخگو کرده و شفافیت ایجاد و از اموال مردم صیانت می کند و همینطور افزایش اعتماد نهادی را به همراه می آورد و خودش باعث تقویت سرمایه اجتماعی می شود.
هندی با اعلان اینکه سه جانبه گرایی شکلی از مشارکت انجمنی و تشکلی است که می تواند فرهنگ مشارکت در جامعه را تقویت کند عنوان کرد: ۴۴ میلیون نفر الان ذیل صندوق تأمین اجتماعی هستند که ۳.۳ میلیون نفر مستمری بگیرند. بیشتر از ۱۴ میلیون بیمه پرداز داریم و مابقی بیمه شده های تبعی صندوق هستند که عموما خانواده بیمه پردازان اصلی هستند. تامین اجتماعی ۸۰ درصد بیمه شدگان و ۶۰ درصد مستمری بگیران تمام صندوق های بازنشستگی را در کشور به خود اختصاص داده و حدود ۷۶ درصد کل جمعیت زیر پوشش صندوق های بازنشستگی، ذیل صندوق تأمین اجتماعی هستند. بیشتر از نیمی از جمعیت کشور ذیل صندوق تأمین اجتماعی قرار دارند و اهمیت حکمرانی خوب در صندوق های بازنشستگی همینجا بروز پیدا می کند چونکه هر تصمیم درست و نادرستی می تواند زندگی این افراد را با مشکل مواجه کند یا برعکس باعث افزایش رفاه شود.
این پژوهشگر حوزه رفاه و تأمین اجتماعی با اشاره به پیش نیازهای سه جانبه گرایی اظهار داشت: صندوق ها ذینفعانی دارند که باید حق آنها برای حضور در فرایندهای مدیریتی و گفت وگوهای اجتماعی به رسمیت شناخته شود. باید سازوکاری تعیین نماییم که ذینعفان با شرایط برابر وارد هیئت های تصمیم گیر شوند و انتخاب نمایندگان با سازوکار تشکیلاتی باشد. از سال ۸۳ که قانون نظام جامع رفاه به تصویب رسید در ماده ۱۷ درباره هیئت امنای تأمین اجتماعی بعنوان مجمعی که مقرر است سه جانبه گرایی در آن شکل بگیرد اشاره شده است اما هیچگاه نشده که نمایندگان ذینفعان با سازوکار تشکیلاتی وارد هیئت امنا شوند و ورود نماینده آنها همیشه با نظر وزیر بوده است.
هندی اضافه کرد: ما تضاد قانونی ساختار نظام جامع و اصلاحیه ماده ۱۱۳ قانون مدیریت خدمات کشوری را داریم. در قانون به وزیر اختیار قانونی داده شده که رای تشکل ها را وتو کند. هیئت امنای سازمان تأمین اجتماعی فقط به سازمان تأمین اجتماعی مربوط نیست و هیئت امنای صندوق های بازنشستگی است. چند صندوق را ذیل یک هیئت امنا می خواهند اداره کنند در حالیکه خدمات گیرندگان متفاوت هستند؟.
وی با اشاره به مقوله حامی پروری اظهار داشت: حامی پروری از جایی نشات می گیرد که وقتی نمایندگان نه از راه سازوکار تشکیلاتی بلکه با نظر دولت وارد هیئت امنا می شوند دیگر خودشان را به ذینفعان پاسخگو نمی دانند و در زمین دولت قدم برمی دارند. لازمه مشارکت، مبتنی بودن بر گفت وگوی اجتماعی و تشکل یابی است. نگاه سیاسی به تشکل ها در شرایط فعلی سبب شده حتی تشکل های موجود تبدیل به احزاب سیاسی بشوند. در واقع آن حساسیت و نگاه امنیتی هم به سابقه تشکل ها در کشور باز می گردد.
این پژوهشگر حوزه رفاه و تأمین اجتماعی افزود: غم نان بازنشستگان همراه با حس طرد شدن از جامعه که معمولا در زمان بازنشستگی به وجود می آید و احساس بی صدایی و افت منزلت اجتماعی که دارند سبب می شود به وضعیت موجود اعتراض کنند و وقتی می بییند هیئت امنا دارای ترکیب نامتوازن است و نمایندگان، نماینده خودشان نیستند بلکه نماینده دولت و وزیر هستند نتیجه این می شود که نمایندگان را جزوی از دولت می دانند و اعتمادشان کاهش پیدا می کند که در نهایت باعث کاهش سرمایه اجتماعی می شود.
وی ادامه داد: اعتراض به معنای قطع کردن، منع کردن و حائل شدن است. وقتی در یک سال قبل باتوجه به شرایط کرونایی بازنشسته ها این چنین پیگیر اعتراض می کنند یعنی باور دارند ضد منافعشان در سازمان تأمین اجتماعی چیزی درجریان است که می خواهند جلوی آنرا بگیرند که نشان دهنده بی اعتمادی به دولتها است و دولت را به وجودآورنده شرایط موجود قلمداد می کنند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب