با گذشت بیش از یک سال از همه گیری کرونا که بخش های مختلف زندگی مان را دستخوش تغییر کرده، ظاهرا قطعی ترین موضوع این است که هیچ برنامه مشخصی برای اشتغال خانواده تئاتر نداریم.
به گزارش بازی اندروید به نقل از ایسنا، فروردین سال قبل که هنوز از ورود این میهمان موذی گیج و منگ بودیم، شاید باور نمی کردیم این ویروس مهیب اینگونه با سماجت بر زندگی مان سایه بیندازد.
از سوی دیگر تعطیلات عمومی خیلی از مشاغل، سبب شده بود تعطیلی تئاتر چندان به چشم نیاید. در آن مقطع برای چندمین بار بحث همیشگی و بی نتیجه امنیت شغلی، نقل محافل تئاتری شد.
حالا اما بیش از یک سال از ورود کرونا گذشته است. برخی از هنرمندان تئاتر که امکان همکاری با پروژه های تصویری را دارند، با حضور در فیلم های سینمایی یا سریال های تلویزیونی یا نمایش خانگی، زندگی را می گذرانند.
بعضی بواسطه تدریس و برخی دیگر بعنوان کارمند، حقوق ماهیانه ای دریافت می کنند. اینها اعضای خوش اقبال و در عین حال کم شمار خانواده تئاتر هستند اما بیشتر اعضای این خانواده راه های دیگری برای گذران زندگی در پیش گرفته اند.
در میان اینان نیز کسی خوشبخت تر است که ماشینی زیر پا داشته باشد تا بتواند در اسنپ یا تپسی کار بگیرد.
آن طو که شنیده می شود برخی پرستاری از سالمند یا کودک را پیشه کرده اند و بعضی دیگر در خانه خود ترشی می اندازند.
بعضی زیتون و برنج می فروشند و... بحث ارزش گذاری نیست و هیچ یک از این کارها کسر شان هم نیست ولی مساله، این است که می شد برای اهالی تئاتر زمینه هایی ایجاد کرد تا برای به کف آوردن نانی اندک، راه های درآمد دیگری داشته باشند؛ راه هایی که با شغل اصلی آنان (هرچند که تئاتر هنوز شغل محسوب نمی شود) هماهنگ تر باشد.
در یک سال قبل تئاتری ها با انواع و اقسام گرایش های فکری و هنری برای ساخت تله تئاتر اعلام آمادگی کردند. پیگیری های ایسنا در طول این مدت نشان میدهد مدیریت تئاتر هم دنبال این مساله بوده ولی هر بار، با درهای بسته تلویزیون رو به رو شده است. بدین سبب به انتظار تلویزیون نشستن، انتظار بیهوده ای است.
اما هنرمندان تئاتر که در یک سال قبل به اندازه همه عمرشان درباره اقتصاد لرزان این هنر سخن گفتند، در گفتگوهای خود با رسانه ها راه های دیگری را هم برای کسب درآمد پیشنهاد کردند. خیلی از آنان اعلام آمادگی کردند تا نمایش های تازه خودرا برای ارائه در شبکه نمایش خانگی ضبط کنند.
کسانی که چشم امیدشان را از تلویزیون برداشته بودند، عنوان کردند که در وضعیت فعلی، بهترین، امن ترین و مقرون به صرفه ترین راه برای تولید تئاتر این است که مرکز هنرهای نمایشی بودجه تولید تئاتر را صرف تولید نمایش هایی برای ارائه در شبکه نمایش خانگی کند.
پیشنهاد مشخص آنان این بود که این مرکز، حقوق تولید این نمایش ها را بپردازد و با بهره بردن از ظرفیت سالن های حرفه ای خود مانند تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر یا تالار وحدت، زمینه ضبط این آثار را در این سالن ها فراهم آورد. طبیعتا مرکز هنرهای نمایشی با امکانات فنی و تجهیزاتی که در اختیار دارد، می تواند شرایطی را برای ضبط حرفه ای و با کیفیت آثار نمایشی بوجود آورد تا نمایش های تولید شده برخلاف تعدادی از فیلم تئاترها که کیفیت قابل قبولی ندارند، مناسب پخش از مدیوم تلویزیون باشند.
از سوی دیگر با توجه به این که ضبط یک اثر نمایشی کمتر از اجرای یک نمایش نیازمند تمرین است، گروه های نمایشی هم می توانند با رعایت پروتکلهای بهداشتی در مدت زمان کمتر و در وضعیت ایمن تری، به تمرین و آماده سازی نمایش های خود بپردازند.
امروز که در موج چهارم کرونا به سر می بریم و در گوشه ذهن مان به موج های بعدی هم می اندیشیم (البته اگر بخت با ما یار باشد و از موج چهارم جان سالم به در ببریم)، طبیعتا می دانیم فعلا هیچ چشم انداز مشخصی برای بازگشایی سالن های تئاتر نیست همچنانکه هیچ عقل سلیمی هم چنین انتظاری ندارد ولی همان عقل سلیم حتما حکم می کند که باید بودجه تولید تئاتر به دست هنرمندان آن برسد چونکه می دانیم این روزهای قرمز تنها شامل وضعیت کرونائی نمی گردد بلکه شرایط اقتصادی خیلی از اقشار جامعه همچون فعالان تئاتر به رنگی فراتر از قرمز رسیده و نیازمند اقدامی عاجل است.
حالا که بورکراسی های همیشگی اجازه نمی دهد بودجه تئاتر به روشی غیر از تولید نمایش یا برگزاری جشنواره به دست اهالی تئاتر برسد، تنها راه برخورداری از این بودجه، تولید اثر در فضاهای دیگر است.
حتی اگر خوش بین باشیم و در فانتزی های خود تصور نماییم پس از قرنطینه فعلی، سالن های تئاتر باز می شوند، چه کسی ضمانت می کند مخاطبی که هزار و یک دغدغه جانی و مالی دارد، در میانه همه مشکلات ریز و درشت خود، جایی هم به تماشای تئاتر اختصاص بدهد. اصلا چه تضمینی وجود دارد که گروه های نمایشی برای چندمین بار بخت خودرا بیازمایند و در وضعیت متغیر امروزی، ریسک مبتلاشدن به بیماری را به جان بخرند و نمایشی را برای اجرا آماده کنند؟ بدین سبب اگر می خواهیم مسئولیت خودرا در مقابل جامعه تئاتری به انجام برسانیم، فعلا چاره ای نداریم جز روی آوردن به شیوه های دیگر تولید نمایش.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب