بازی اندروید: 50 سال است که به دستیابی به قدرت همجوشی هسته ای نزدیک شده ایم اما پس زمان رسیدن به آن کی فرا می رسد؟
به گزارش بازی اندروید به نقل از ایسنا، انرژی همجوشی هسته ای قرار بود رویایی باشد که به وقوع می پیوندد. بمحض این که بشر متوجه شد که می تواند اتم های کوچک را به هم بکوبد تا اتم های بزرگ تری بسازد و در این پروسه مقدار کمی انرژی آزاد کند، دانشمندان سرتاسر جهان به نتایج این دانش جدید فیزیک پی بردند. برخی می خواستند آنرا به سلاح تبدیل کنند، اما برخی دیگر می خواستند آنرا تا رسیدن به یک منبع انرژی الکتریکی پاک، کارآمد و تمام نشدنی توسعه دهند.
به نقل از اسپیس، اما مشخص شد که دستیابی به قدرت همجوشی دشوار است. سخت و پر از دام ها و تله های غیرمنتظره. ما سه چهارم قرن است که در کوشش برای ساخت ژنراتورهای همجوشی بوده ایم و پیشرفت های زیادی داشته ایم. اما ما به آن دست نیافته ایم. نیروی همجوشی یکی از آن مواردی بوده است که حالا حدود ۵۰ سال است که «تنها ۲۰ سال تا رسیدن به آن فاصله داریم».
چالش اصلی این است که در صورتیکه انجام همجوشی نسبتا ساده است و ما همیشه این کار را با سلاح های گرم هسته ای انجام می دهیم، کُند کردن واکنش و کنترل کردن آن در حین استخراج انرژی مفید از آن بسیار دشوارتر است.
در عصر فعلی، دو رویکرد عمده برای کوشش برای رسیدن به انرژی همجوشی هسته ای مفید وجود دارد. یکی برمبنای فرآیندی به نام محصورسازی اینرسی است، که در آن شما یک مجموعه لیزر را به یک هدف کوچک شلیک می کنید و آنرا منفجر می کنید که یک واکنش همجوشی مختصری به وجود می آورد. در دسامبر سال ۲۰۲۲، تأسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی(NIF) جهت استفاده از این روش برای دستیابی به «نقطه سر به سر»، که در آن انرژی بیشتری از سوخت خارج می شود، خبرساز شدند.
رویکرد دیگر مبتنی بر محصور شدن مغناطیسی است، جایی که میدان های مغناطیسی قدرتمند بر روی پلاسما فشرده می شوند تا آن زمان که آغاز به ذوب شدن کند. آزمایش ها در اینجا راه درازی را پیموده اند، اما برای اطمینان از پایدار ماندن پلاسما، که برای یک واکنش همجوشی پایدار لازمست، کوشش های زیادی نیاز است. آخرین سیستم برای تکرار این فرایند، به نام ITER، هم اکنون ازطریق یک کنسرسیوم تحقیقاتی بین المللی در دست ساخت است، که امیدوار است بعد از اتمام، ITER نخستین دستگاه محصور کننده مغناطیسی باشد که به نقطه سربه سر می رسد.
اما تأسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی برای تولید برق طراحی نشده است و معین نیست که چگونه پروسه آنرا به یک نیروگاه تبدیل نماییم. این تاسیسات با تمام توانش، بوسیله همجوشی پنج سنت برق تولید کرد. علاوه بر این، نقطه سر به سر یک معنای فنی دارد که تا حدودی ناامید کننده است. بااینکه در این نقطه سوخت انرژی بیشتری نسبت به جذب انرژی آزاد می شود، اما تنها کمتر از یک درصد از انرژی کل دستگاه در وهله اول به سوخت تبدیل گشته است.
بالاخره چه زمانی انرژی همجوشی به حقیقت می پیوندد؟
نمی توانم بطور قطعی بگویم که چه زمانی به قدرت همجوشی پایدار دست می یابیم. اما می توان گفت ۱۰ درصد احتمال دارد که در ۲۰ سال آینده، ۵۰ درصد احتمال دارد در یک قرن آینده، ۳۰ درصد احتمال دارد در ۱۰۰ سال آینده بعد از آن به انرژی همجوشی نائل شویم و ۱۰ درصد احتمال دارد که هیچ گاه به آن دست نیابیم.
این اعداد از کجا می آیند؟ انرژی همجوشی چیزی است که آنرا چالش نسلی یا قرنی می دانیم. بشریت قبل از این به این نوع پروژه ها دست یافته است.
بطور معمول این نوع پروژه ها نیازمند مشارکت چندین نسل است. گاهی اوقات می توانیم پیشرفت خودرا تسریع نماییم و در مدت زمان کوتاهی آنها را تکمیل نماییم و آن زمانی که منابع عظیمی را صرف نماییم و بطور همزمان با افراد مناسب و با استعداد کار نماییم اتفاق می افتد.
اما در اواسط قرن بیستم، زمانی که ما این فرصت را داشتیم که یک نسل از زمان و پول خودرا در راستای تحقیقات هسته ای صرف نماییم، بین بمب و نیروگاه انتخابی داشتیم و بمب ها را انتخاب کردیم. بنابراین، سیر تحقیقاتی نیروگاه به سرعت پیشرفت نکرد.
این بدان معناست که تحقیقات همجوشی به همان اولویتی که بیشتر رشته های دیگر تحقیقات دارند تنزل داده شده است به این معنا که حدودا یک قرن طول می کشد تا به نتیجه برسد.
منبع: games-android.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب