به گزارش بازی اندروید عضو تیم تخصصی کودک و نوجوان در انجمن ازدواج و خانواده کشور، درباره این که برخی والدین بعد از به دنیا آمدن فرزندان بنا به علل مختلف همچون اشتغال و نداشتن وقت کافی برای بزرگ کردن بچه ها، مسئولیت بزرگ کردن فرزندان را کاملا به دوش پدر بزرگ و مادر بزرگ می اندازند، اظهار داشت: انداختن مسئولیت بزرگ کردن فرزندان بر دوش مادر بزرگ و پدر بزرگ، بزرگترین خطری است که متوجه فرزندان است چونکه در این شرایط کودک گرفتار چند تربیتی شده و با تربیتی بزرگ می شود که متعلق به چند نسل پیش از خود و نه نسل خود اوست.
دکتر آسیه اناری در گفت و گو با ایسنا، اظهار کرد: ما سفارش می نماییم تا دو سالگی، کودکان در کنار والدین باشند و والدین برای آن دو سال برنامه ریزی کنند. البته این امر به مفهوم کمک نگرفتن از پدر بزرگ و مادر بزرگ و یا سایر اقوام برای بزرگ کردن فرزندان نیست اما انداختن تمام مسئولیت بزرگ کردن نوه ها به دوش پدر بزرگ و مادر بزرگ لطمه زاترین کار است.
این روانشناس بالینی کودک و نوجوان با اعلان اینکه در این شرایط نوع تربیتی که کودک از پدر بزرگ و مادر بزرگ خود دریافت می کند متناسب با شرایط روز نیست، این را هم اظهار داشت که گاهی پدر بزرگ و مادر بزرگ به سبب عشق بی نهایت خود به نوه ها به تمام درخواست آنها پاسخ مثبت داده و از لطمه های عدم توانایی نه گفتن به بچه ها آگاه نیستند.
عضو هیئت رییسه انجمن روانشناسی بالینی کودک و نوجوان اضافه کرد: از طرف دیگر در چنین شرایطی رابطه بین فرزندان و والدین گرفتار خدشه می شود. این در حالیست که در دوره نوجوانی به شدت نیازمند رابطه گرم فرزندان و والدین هستیم و بدین جهت در صورت لطمه دیدن این رابطه، مشکلاتی ایجاد می شود.
به گفته ی ایشان، سپردن مسئولیت کامل بزرگ کردن فرزندان به پدر بزرگ و مادر بزرگ و توقع داشتن از آنها در این راستا بسیار اشتباه است، با این وجود در صورتیکه خود پدر بزرگ و مادر بزرگ راضی به این امر باشند و با این شرط که مسئولیت اصلی تربیت فرزندان با خود والدین باشد، مشکلی وجود ندارد.
عضو کمیته تخصصی روانشناسی بالینی کودک و نوجوان سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور معتقد می باشد که والدین باید درباره این که چطور می توانند بدون افزایش بار مسئولیت و فشار به پدر بزرگ و مادر بزرگ، از فرزند خود مراقبت کنند تصمیم بگیرند و البته این امر با کمک گرفتن از بزرگ ترها برای بزرگ کردن فرزندان متفاوت می باشد چونکه مسئولیت اصلی زندگی تمام افراد با خودشان است.
وی همین طور اصرار کرد که والدین می توانند گاهی اوقات برای بزرگ کردن فرزندان از پدر بزرگ و مادر بزرگ بچه ها کمک بگیرند اما نباید این انتظار را داشته باشند که تمام امور بزرگ کردن بچه ها را به آنها بسپارند.
این روانشناس، سپردن مسئولیت تربیت فرزندان به پدر بزرگ و مادر بزرگ را همچون مواردی دانست که در رشد و تحول کودکان لطمه های ماندگاری بر جای می گذارد و اشاره کرد: در حقیقت کودکان از نظر روحی و تربیتی به والدین خود نیاز دارد و پدر بزرگ و مادر بزرگ نمی توانند این نیاز را تامین کنند چونکه نحوه و نوع تربیت آنها متعلق به نسل های پیشین است. بچه ها باید همگام با نسل خود تربیت شوند. از طرف دیگر با توجه به این که بطور معمول و طبیعی، سنی از پدربزرگ و مادربزرگ گذشته است، کودک بیش از آنچه انتظار می رود در صورت فوت این عزیزان غم نبود آنها را تحمل خواهد کرد، نمی تواند با والدین خود کنار آید، قوانین والدین را نمی پذیرد و حتی والدین را به رسمیت نمی شناسد. در این شرایط کودک گرفتار تربیت دوگانه شده و لطمه های جبران ناپذیری به سراغش می آید.
اناری در انتهای سخنان خود اشاره کرد: بااینکه ما به کمک و حمایت اجتماعی خانواده و دوستان برای بزرگ کردن فرزندان خود نیازمندیم اما این امر با سپردن تمام مسئولیت بزرگ کردن و تربیت بچه ها به دست پدر بزرگ و مادر بزرگ بسیار متفاوت می باشد. تمام مراحل و مسئولیت بزرگ کردن فرزندان باید با والدین باشد. پدر بزرگ و مادر بزرگ وظیفه ای ندارند که بچه های فرزندشان را بزرگ کنند بلکه وظیفه دارند در بزرگ کردن بچه ها به فرزندان خود کمک کنند و با این کار درحال لطف به فرزندان هستند.
منبع: games-android.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب