یک روانشناس با اشاره به مطالعات برخی محققین درباب افزایش اضافه وزن و چاقی در دوران پاندمی کووید 19، اظهار داشت: یک مطالعه انجام شده در برزیل نشان میدهد که قرنطینه، عادات غذایی ناسالم و مشکلات مربوط به خُلق و به زیستی روانشناختی در دوران پاندمی کووید 19 با اضافه وزن و چاقی در این دوران ارتباط دارد.
دکتر پیمان دوستی در گفت و گو با ایسنا، اظهار کرد: امروزه ما می دانیم که استرس می تواند نقش زیادی در پرخوری، کم تحرکی یا میزان قندی که بدن آزاد می کند، داشته باشد. از طرف دیگر، زمانی که هیجانات ناخوشایندی مثل اضطراب به سراغ ما می آیند، بیشتر می خواهیم به هر شکلی از دست آنها خلاص شویم. با این وجود، تحقیقات نشان می دهند هرچقدر بیشتر بخواهیم از دست هیجانات ناخوشایندمان فرار و از آنها اجتناب کنیم؛ بااینکه ممکنست در کوتاه مدت موفق شویم اما در طولانی مدت بر شدت این هیجانات اضافه خواهیم کرد.
این روانشناس با اعلان اینکه بعضی افراد برای رهایی از هیجانات خود به پرخوری و در بعضی مواقع خوردن غذاهای چرب یا شیرین روی می آورند، درباره دلیلهای این رفتار توضیح داد: این امر به دلیلهای مختلفی روی می دهد، اما یکی از احتمال هایی که امروزه مطرح می شود مربوط به "تاریخچه تکاملی" ما است. در گذشته هنگامی که اجداد ما در یک موقعیت جنگ یا گریز قرار می گرفتند، انواعی از هیجانات بعنوان قسمتی از سیستم محافظتی فعال می شدند؛ بطوریکه می توان از اضطراب بعنوان یک سیستم هشدار دهنده، خشم بعنوان یک سیستم دفاعی، ترس بعنوان یک سیستم بازدارنده و... یاد کرد. بعد از اختتام موقعیت جنگ یا گریز، نیاکان ما برای تامین انرژی از دست رفته طی جنگ یا گریز، به خوردن روی می آوردند.
وی معتقد می باشد که بنظر می رسد امروزه نیز بدن ما به همان شکل در زمان نیاکانمان عمل می کند و در هنگام تجربه یک موقعیت تنش زا، بدن مانند حالت جنگ یا گریز عمل کرده و تمایل به مصرف مواد غذایی بیشتر برای تامین انرژی خود دارد.
دوستی اضافه کرد: از طرف دیگر، می توان گفت یکی از چالش های اساسی خیلی از ما این است که چرا به هنگام رژیم های سخت غذایی، یا پس از یک دوره رژیم، تمایل زیادی به خوردن پیدا می نماییم. احیانا بازهم پاسخ را باید در تکامل ما انسان ها جستجو کرد. انسان های بدوی بطور سریع و مستمر به مواد غذایی دسترسی نداشته اند. آنها مجبور بودند بمحض این که به یک منبع غذایی دسترسی پیدا می کردند، تا جای ممکن خودرا سیر می کردند، چونکه ممکن بود به این زودی باردیگر به مواد غذایی دسترسی پیدا نکنند.
بگفته این روانشناس، بنظر می رسد مغز انسان امروزی به شیوه متفاوتی از نیاکان ما عمل نمی نماید. با آنکه ما می دانیم به آسانی می توان به مواد غذایی مورد نیاز دسترسی پیدا کرد، اما بمحض اختتام یک برنامه محرومیت غذایی، مغز به شیوه اجدادمان رفتار می کند و تمایل زیادی به پرخوری پیدا می نماییم.
وی "شرم از تصویر هیکل " را همچون مشکلات شایع افراد دارای اضافه وزن یا چاقی دانست و افزود: البته جای تعجبی هم وجود ندارد. تمسخری که این افراد تجربه می کنند، بسیار ناخوشایند است. با این وجود، هیچ چیز خنده داری در این زمینه وجود ندارد، اما برخی فکر می کنند با تمسخر کردن می توانند برای فرد انگیزه درست کنند تا وزن خودرا کم کند. برخی نیز خودشان این تمسخر را برای خودشان ایجاد می کنند و اینطور می خواهند ایجاد انگیزه کنند. باید بگویم این سرزنش یا تمسخر هیچ کمکی به ما نمی کند و تا زمانی که حداقل خودمان دست از این سرزنش و تمسخر برای خودمان بر نداریم، نمی توانیم در راه تغییر عادات و سبک زندگی قدم بگذاریم چونکه انواع شیوه های خود سرزنشی و خود تمسخری برای انگیزه دادن جهت کاهش وزن، مانند این است که دستان خودرا با طناب ببندیم و بخواهیم بنویسیم.
دوستی در آخر در مورد راهکارهای مقابله با مشکلات روانشناختی پرخوری، اشاره کرد: روان شناسان می توانند راهکارهایی برای روبرو شدن کارآمد با استرس و سبک زندگی جدید را به شما پیشنهاد داده و با عضویت شما در گروه های حمایتی، به متعهدانه دنبال کردن فعالیت هایتان کمک کنند. همین طور روان شناسان ممکنست موانع روانی احتمالی که سبب می شود شما به خاطر آنها نتوانید برنامه زندگی جدیدی دنبال کنید را شناسایی و کمک کنند تا بتوانید بر این موانع غلبه کنید. از طرف دیگر اما ما متوجه شده ایم که داشتن حمایت های اجتماعی می تواند تعهد ما را در دنبال کردن اهداف مان افزایش دهد، پس داشتن افرادی در کنارمان که بتوانیم گزارشی از پیشرفت های خود به آنها دهیم، می تواند به ما در درنوردیدن این چالش کمک نماید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب