بازی اندروید: بدن انسان امروزه دارای بخش های قابل جایگزینی زیادی است، از قلب مصنوعی گرفته تا پاهای میوالکتریک. آنچه که این امکان را فراهم می آورد فقط فناوری پیچیده و روش های جراحی ظریف نیست. این یک ایده است که انسان ها می توانند و مجبورند بدن بیماران را به روش های بسیار دشوار و تهاجمی تغییر دهند. اما این ایده از کجا آمده است؟
به گزارش بازی اندروید به نقل از ایسنا، محققان اغلب جنگ داخلی آمریکا را به عنوان یک حوضه اولیه برای روش های قطع عضو و طراحی اندام مصنوعی به تصویر می کشند. قطع عضو رایج ترین جراحی در زمان جنگ بود و در پاسخ به آن، کل صنعت پروتز توسعه یافت... جراحان در طول جنگ ۶۰ هزار قطع عضو انجام دادند و برای هر اندام فقط سه دقیقه وقت صرف کردند.
با این وجود، یک تغییر مهم در شیوه های مربوط به از دست رفتن اندام در قرن ۱۶ و ۱۷ اروپا شروع شد.
به نقل از اس اف، به عنوان یک مورخ اولیه پزشکی مدرن، من بررسی می کنم که چگونه نگرش غرب نسبت به مداخلات جراحی در بدن حدود ۵۰۰ سال پیش آغاز به تغییر نمود. اروپایی ها از تردید برای انجام قطع عضو و گزینه های کمی برای پروتزهای اندام در سال ۱۵۰۰ به روش های گوناگون قطع عضو و دست های آهنی پیچیده برای افراد مرفه تا سال ۱۷۰۰ رسیدند.
به سبب خطر بالای مرگ، قطع عضو به عنوان آخرین راهکار در نظر گرفته می شد. اما تعدادی از اروپایی ها به این باور رسیدند که می توانند از آن همراه با اندام های مصنوعی برای شکل دادن به بدن بهره گیرند. این گسست از سنت هزاران ساله شفای غیرتهاجمی همچنان بر زیست پزشکی مدرن تأثیر می گذارد و به پزشکان این ایده را می دهد که عبور از مرزهای فیزیکی بدن بیمار برای تغییر شدید آن و تعبیه فناوری در آن می تواند چیز خوبی باشد. جایگزینی مدرن لگن بدون این فرض اساسی غیرقابل تصور است.
جراحان، باروت و چاپ فشاری
جراحان مدرن اولیه با شور و شوق در این مورد بحث می کردند که کجا و چگونه بدن را برای برداشتن انگشتان دست، انگشتان پا و بازوها به روشی که جراحان قرون وسطایی نمی کردند، بُرش دهند. این تا حدی بدین سبب بود که آنها با دو تحول جدید در رنسانس روبرو شدند: گسترش جنگ باروت و چاپخانه.
جراحی مهارتی بود که بوسیله شاگردی و سالها سفر برای آموزش زیر نظر استادان مختلف آموخته می شد. پمادهای موضعی و روش های جزئی مانند شکستگی استخوان ها، جای جوش و بخیه زدن زخم ها، زمان جراحی روزانه جراحان را پر می کرد. به سبب خطر، جراحی های بزرگی مانند قطع عضو یا سوراخ کردن جمجمه، نادر بود.
استفاده گسترده از سلاح گرم و توپخانه، شیوه های جراحی سنتی را تغییر داد.
این سلاح ها با له کردن بافت، مختل کردن جریان خون و وارد کردن زباله ها از خرده های چوب و قطعات فلزی گرفته تا تکه های لباس به اعماق بدن زخم هایی ایجاد می کردند که مستعد عفونت و قانقاریا بود. اندام های مبتلا به قانقاریا جراحان را مجبور می کرد بین انجام جراحی های تهاجمی یا مرگ بیماران یکی را انتخاب کنند.
چاپ فشاری برای جراحانی که با این لطمه ها دست و پنجه نرم می کردند، ابزاری برای بسط ایده ها و روش هایشان فراتر از میدان جنگ فراهم نمود.
روش هایی که آنها در رساله های خود توضیح داده اند می توانند وحشتناک به نظر برسند، خصوصاً بدین سبب که بدون بی هوشی، آنتی بیوتیک، تزریق خون یا روش های استاندارد استریل سازی انجام می شدند.
اما هر روشی یک دلیل اساسی دارد. ضربه زدن به دست با پتک موجب قطع عضو می شد. بریدن گوشت های مرده و حساسیت زدایی شده و سوزاندن مواد مرده باقیمانده با آهن کوتر از خونریزی تا مرگ بیماران جلوگیری می کرد.
در صورتیکه برخی می خواستند تا حد امکان بدن سالم را نجات دهند، برخی دیگر اصرار داشتند که تغییر شکل اندام ها به شکلی که بیماران بتوانند از پروتز استفاده کنند، اهمیت بیشتری دارد. تا آن لحظه هیچ گاه جراحان اروپایی از روش های قطع عضو برمبنای قرار دادن و استفاده از اندام مصنوعی حمایت نکرده بودند. کسانی که این کار را انجام دادند می آمدند تا بدن را نه به عنوان چیزی که جراح باید بسادگی حفظ کند، بلکه به عنوان چیزی که جراح می تواند قالب بندی کند، ببینند.
افراد قطع عضو، صنعتگران و اعضای مصنوعی
در صورتیکه جراحان مداخله جراحی را با اره بررسی می کردند، افراد قطع عضو دست و پای مصنوعی ساختند. همکاری خلاقانه با صنعتگران، نیروی محرکه تکنولوژی جدید پروتز بود که در اواخر قرن پانزدهم ظاهر شد: دست آهنی مکانیکی.
منابع مکتوب اطلاعات کمی در مورد تجربیات بیشتر کسانی که از قطع عضو جان سالم به در برده اند، نشان میدهد. نرخ زنده ماندن ممکنست تا ۲۵ درصد پایین بوده باشد. اما در بین کسانی که موفق به انجام این کار شدند، مصنوعات نشان می دهند که بداهه پردازی، کلیدی برای نحوه حرکت آنها در محیط هایشان بوده است.
این منعکس کننده دنیایی بود که در آن پروتزها هنوز «پزشکی» نبودند. امروزه در ایالات متحده، تجویز پزشک برای اندام مصنوعی ضرورت دارد. جراحان مدرن اولیه گاهی اوقات دستگاه های کوچکی مانند بینی مصنوعی ارائه می کردند، اما آنها اندام مصنوعی را طراحی نکردند و نساختند. علاوه بر این، هیچ شغلی قابل مقایسه با پروتزهای امروزی یا متخصصان مراقبت های بهداشتی که پروتزها را می سازند و متناسب می کنند، وجود نداشت. در عوض، قطع عضوهای اولیه مدرن از منابع و نبوغ خود برای ساختن منابع استفاده کردند.
دست های آهنی ساخته های بداهه بودند. انگشتان متحرک آنها بوسیله مکانیزم های داخلی فنر در موقعیت های مختلف قفل می شد. آنها جزییات واقعی داشتند: ناخن های حکاکی شده، چین و چروک و حتی رنگ هایی شبیه به پوست.
کاربران با فشردن انگشتان به سمت پایین برای قفل کردن آنها در موقعیت و فعال کردن رهاسازی در مچ دست برای آزاد کردن از این دست استفاده می کردند. در بعضی از دست های آهنی، انگشتان با هم حرکت می کردند، در صورتیکه در بعضی دیگر، بصورت جداگانه حرکت می کردند.
حرکت پیچیده بیشتر برای تحت تاثیر قرار دادن ناظران بود تا کاربری روزمره.
دست های آهنی پیشروی دوره رنسانس در «مسابقه تسلیحاتی دست بیونیک» صنعت پروتز امروزی بود. دست های مصنوعی پر زرق و برق تر و پیشرفته تر نیز مقرون به صرفه تر و کاربرپسندتر هستند.
افراد اولیه قطع عضو مدرن با ورود به بازار صنایع دستی پروتز را از ابتدا سفارش دادند. همانطور که یکی از قراردادهای قرن شانزدهمی بین یک فرد قطع عضو و یک ساعت ساز ژنوایی گواهی می دهد، خریداران به مغازه های صنعتگرانی که هیچ گاه پروتز درست نکرده بودند، می رفتند تا ببینند چه چیزی می توانند بسازند.
از آنجا که این مواد اغلب گران بودند، استفاده کنندگان آن بیش از گروه ثروتمندان بودند. در حقیقت، معرفی دست های آهنی نخستین دوره زمانی بشمار می رود که دانشمندان اروپایی می توانند به آسانی بین افراد طبقات اجتماعی مختلف برمبنای پروتزهایشان تمایز قائل شوند.
ایده های قدرتمند
دست های آهنین حاملان مهم ایده ها بودند. آنها جراحان را تشویق کردند که در هنگام جراحی در مورد قرار دادن پروتز فکر کنند و نسبت به آن چه که انسان ها می توانند با اندام های مصنوعی به دست آورند، خوش بینی ایجاد کردند.
چه در قرن هجدهم و چه در قرن بیست و یکم، می توانید تصاویر اسطوره ای از شوالیه ها بیابید که در مقابل اقتدار سرکشی می کند و شمشیری را در دست آهنین خود می گیرند. تا همین اواخر، پژوهشگران تصور می کردند که تمام دست های آهنی باید متعلق به شوالیه ها بوده باشد.
اما تحقیقات من نشان میدهد که خیلی از دست های آهنی هیچ نشانه ای از تعلق داشتن به جنگجویان یا شاید حتی مردان ندارند.
منبع: games-android.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب