به گزارش بازی اندروید، عطسه ستاره های تازه متولد شده می تواند اطلاعات بسیاری را در رابطه با تکامل آنها در اختیار پژوهشگران قرار دهد.
به گزارش بازی اندروید به نقل از ایسنا، عطسه کردن می تواند یک کلید مهم برای باز کردن دری به سمت اسرار تکامل ستاره ها باشد.
به نقل از اسپیس، هر پدر و مادری که اخیرا صاحب فرزند شده اند، اضطراب را هنگام نخستین عطسه نوزادشان تجربه می کنند. آن زمان است که انبوهی از مشکلات و بیماری های احتمالی به صورت غیرمنطقی به ذهن آنها هجوم می آورد. پژوهشگران حالا می دانند که ستاره های نوزاد هم عطسه می کنند، اما این عطسه های بی نهایت قوی معمولاً با پرتاب شدن گاز، غبار و انرژی مغناطیسی همراه هستند. به عبارت دیگر، آنها بیشتر از این که استرس زا باشند، برای کیهان سودمند هستند.
این فوران ها که از اجرام معروف به «پیش ستاره»(Protostar) ساطع می شوند، در واقع یک بخش حیاتی از رشد ستاره ها هستند و می توانند اطلاعات زیادی را در مورد تکامل آنها به دانشمندان عرضه کنند. تصور کنید یک کودک عطسه کند و والدین او با عنایت به همین عطسه بفهمند که کودک روزی یک معمار خواهد شد.
عطسه های ستاره ای توسط گروهی از دانشمندان «دانشگاه کیوشو»(Kyushu University) در ژاپن کشف شد که از «آرایه میلی متری بزرگ آتاکاما»(ALMA) برای مطالعه قرص های گاز و غبار در اطراف ستاره های نوزاد استفاده کردند. این قرص ها، «قرص های پیش ستاره ای» نام دارند.
همه ستاره ها زمانی به دنیا می آیند که تکه های متراکم و خنکی از مواد در ابرهای بزرگ گاز و غبار میان ستاره ای جمع شوند. این توده ها، جرم را جمع می کنند و در نهایت فرو می ریزند تا پیش ستاره هایی را تشکیل دهند که بوسیله ی یک قرص پیش ستاره ای از ماده احاطه شده اند.
پیش ستاره ها به جمع آوری کردن جرم ادامه می دهند و در همین حال، مواد بیشتری را از محیط اطراف خود می بلعند. این تا زمانی ادامه خواهد یافت که فشار در هسته آنها برای آغاز همجوشی هسته ای هیدروژن و تبدیل آن به هلیوم کافی باشد. این فرایند، روند تشکیل شدن یک ستاره کامل مانند خورشید را تعریف می کند. خورشید حدود ۴.۶ میلیارد سال پیش، این فرایند تولد و رشد را طی کرد.
با این حال، یک مشکل وجود دارد. میدان مغناطیسی این منظومه های نوزاد بسیار بزرگ تر از میدان های مغناطیسی پیش ستاره هاست.
«کازوی توکادا»(Kazui Tokada) دانشمند دانشگاه کیوشو و سرپرست این گروه پژوهشی اظهار داشت: این ساختارها دائما به میدان های مغناطیسی نفوذ می کنند که شار مغناطیسی را با خود به همراه می آورد. با این حال، اگر همه این شار مغناطیسی با رشد ستاره حفظ شود، میدان های مغناطیسی را بوجود می آورد که بسیار قویتر از میدان های مغناطیسی هر پیش ستاره شناخته شده ای است.
این بدان معناست که انرژی مغناطیسی باید به نحوی از بین برود و درست مانند عطسه های انسان با پاک کردن ذرات ناخواسته از بینی و مجاری هوایی، به حفاظت از بدن ما بپردازد. ستاره ها هم انرژی ناخواسته را پاک می کنند و ستاره را به آرامی در رشد کردن یاری می دهند.
توکادا و همکارانش می خواستند مکانیسمی را کشف کنند که در پس حذف این شار مغناطیسی نهفته است. برای انجام دادن این کار، آنها آرایه میلی متری بزرگ آتاکاما را روی یک مهد ستاره ای معروف به «ام سی ۲۷»(MC 27) متمرکز کردند که در فاصله حدود ۴۵۰ سال نوری از زمین قرار دارد.
این کار، ساختارهای میخ مانند را نشان داد که تا چند برابر فاصله میانگین بین خورشید و زمین، از قرص پیش ستاره ای گسترش می یابند.
توکادا اظهار داشت: با بررسی عمیق تر متوجه شدیم که این ها خوشه هایی از شار مغناطیسی، گرد و غبار و گاز هستند. این پدیده «ناپایداری تبادل»(Interchange instability) نام دارد که طی آن، ناپایداری در میدان مغناطیسی با چگالی های مختلف گازهای موجود در قرص پیش ستاره ای واکنش می دهد و شار مغناطیسی را به بیرون می راند. ما به این پدیده، «عطسه ستاره نوزاد» لقب دادیم چونکه یادآور زمانی است که گرد و غبار و هوا با سرعت زیاد دفع می شوند.
این همه ماجرا نبود. دانشمندان خوشه های دیگری را هم کشف کردند که هزاران برابر فاصله زمین و خورشید، از قرص پیش ستاره ای فاصله دارند. آنها این خوشه ها را بعنوان شواهدی از عطسه های ستاره ای مورد توجه قرار دادند که قبلا از ستاره های نوزاد موجود در ام سی ۲۷ فوران کرده بودند.
این گروه پژوهشی امیدوار هستند که جامعه علمی از یافته های آنها برای درک بهتر فرآیندهای پیچیده در زمان تولد ستاره ها استفاده نمایند.
این پژوهش در «The Astrophysical Journal» به چاپ رسید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب